Bijltjesdag
De Onderzoeksraad voor Veiligheid heeft zijn licht laten schijnen over het beleid tijdens de eerste covid-golf die Nederland zowat van de kaart veegde. Het is een zakelijk rapport geworden over de feitelijke gang van zaken, met als hoofddoel te komen tot maatregelen om een herhaling van alles wat er fout ging, in de toekomst wanneer een volgende pandemie zich aandient, te voorkomen. De schuldvraag wordt daarbij nadrukkelijk níét gesteld.
En daar gaat het meteen al mis en wordt een chronisch Haags probleem zichtbaar: de afrekencultuur. Want hoezo wachten op de parlementaire enquête om vast te stellen wie schuldig is aan de schrijnende situatie in de verpleeghuizen? Is dat niet een ‘schandvlek’ (Lilian Marijnissen) die onmiddellijk uitgewreven moet worden in een vlijmscherp debat? Tegelijk zien we aan de andere kant van het spectrum een in de verdediging schietende Hugo de Jonge.
Zo wordt van het debat over een goed rapport, en dat is niet voor het eerst, door veel partijen bij voorkeur een politieke bijltjesdag gemaakt, met maar één doel: scoren voor de volgende gemeenteraadsverkiezingen. Hoeveel banaler wil je het hebben? En misschien nog wel belangrijker: wat schiet ons land hiermee op?
Koos Tiemersma, Drachten
Wetenschappers en politici
Wereldwijd zijn er in het coronadossier aanzienlijke fouten gemaakt, zoveel is nu duidelijk. Enerzijds omdat het voor eenieder terra incognita was en anderzijds omdat deze onbekendheid overal ter wereld anders werd opgepakt, met een kampioenschap verplassen als gevolg.
Vooral in het beginstadium keek iedere aardbewoner dan ook met groot ontzag naar zijn daadkrachtige bestuurders en wetenschappers. Nationale parlementen konden, een paar uitzonderingen daargelaten, na wetenschappelijke briefings comfortabel akkoord gaan met de voor die specifieke periode aangekondigde nieuwe maatregelen.
Het ultieme leermoment van deze pandemie moet dan ook zijn om voor toekomstige situaties het aantal wetenschappers in zo’n taskforce te halveren en de vrijgekomen plekken op te vullen met economen en mensen uit het bedrijfsleven. Wetenschappers hebben nu eenmaal de eigenschap – daartoe zijn zij ook opgeleid – om pas bij 100 procent zekerheid een beslissing te nemen en beseffen vaak niet, of willen niet beseffen, dat het best ook eens een keer 85 procent kan en mag zijn.
Eenzelfde scenario treffen we al een aantal jaren aan bij het wereldomvattende klimaatprogramma: de een is nog strenger in de leer dan de ander – en ook daar weer die parallellen met lokale politici, van wie enkelen oprecht geloven dat zij de oplossing in handen hebben om de wereld te redden.
De Jeroen Dijsselbloem van het jaar 2050 zal er tegen die tijd ongetwijfeld weer een mooi rapport over mogen schrijven.
Wim Everwijn, Capelle aan den IJssel
Vergrootglas
De overheid en het Outbreak Management Team liggen onder het vergrootglas van de Onderzoeksraad voor Veiligheid bij het onderzoek naar de aanpak van de coronacrisis. Prima zaak. Het lijkt me ook eerlijk en nuttig om te onderzoeken wat de rol is geweest van de politieke partijen en de Tweede Kamer.
Wat hebben zij gedaan om de aanpak van de coronacrisis te verbeteren of te ondermijnen? Wat hebben zij bepleit in de voorgaande jaren om goed voorbereid te zijn op een pandemie, en tijdens de pandemie om de negatieve gevolgen ervan zo goed mogelijk in te dammen?
Gerard Mensink, Vleuten
Tunnelvisie
Best lastig om tijdens het lezen van de bevindingen van de Onderzoeksraad voor Veiligheid niet heel hard en kinderachtig ‘zie je nou wel’ te roepen. Zo wordt geconcludeerd dat in de eerste maanden van de coronacrisis sprake was van tunnelvisie. Terwijl er heus vanaf het begin behoorlijk wat wetenschappers en (ervarings)deskundigen consequent andere geluiden lieten horen. Toch voorspel ik dat uit verdere onderzoeken (gericht op de periode september tot heden) én eventuele parlementaire enquêtes gaat blijken dat het voor velen een onmenselijk lange en donkere tunnel werd om af te leggen.
Nanette Haze, Nijmegen
Corps Mobiele Colonnes
Als voormalig crisiscoördinator van het ministerie van Buitenlandse Zaken volg ik met belangstelling de verslaggeving over het rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid over de eerste maanden van de coronacrisis. Ik onderschrijf het gebrek aan voorbereiding en het gebrek aan bevoegdheden, middelen en mensen.
Wat echter vergeten wordt, is dat we dat dertig jaar geleden allemaal wél hadden. Het Corps Mobiele Colonnes (CMC) en de inspanningen op het vlak van de civiele verdedigingsvoorbereiding konden ook voor grootschalige rampen en pandemieën gebruikt worden. Het CMC had diverse noodhospitalen met alle benodigde apparatuur. Een restantje heeft nog een rol gespeeld bij de afhandeling van de MH17-ramp (Crailo). Deze voorzieningen werden in het kader van het vredesdividend in de jaren negentig wegbezuinigd.
Het in stand houden van dergelijke voorzieningen kost uiteraard geld (dat gaat in tegen het neoliberale denken), maar heeft wel een grote maatschappelijke waarde. Dat is ook een les van de coronacrisis.
Pieter van Nispen, Capelle aan den IJssel
Inlezen
Het Outbreak Management Team kwam in een verantwoordelijke in plaats van een adviserende rol terecht. Niet goed. Een adviseur moet immers onafhankelijk kunnen adviseren, schrijft de Onderzoeksraad voor Veiligheid. De onderliggende vraag is: hoe functioneert een ministerie als je een minister aanstelt die zelf geen kennis heeft van het beleidsterrein en zich eerst moet ‘inlezen’?
Nou, zo dus.
De geschiedenis blijft zich echter vrolijk herhalen. De nieuwe minister van Volkshuisvesting heeft zich inmiddels ingelezen. De ellende van de als gevolg van marktdenken compleet ontspoorde woningmarkt is misschien iets minder een kwestie van leven of dood, maar daarom niet minder ernstig. Gescheiden stellen die noodgedwongen moeten blijven samenwonen, onze kinderen die geen woonruimte kunnen vinden. Het was geen overbodige luxe geweest om juist boven dat ministerie een minister te plaatsen die zich niet eerst hoeft in te lezen.
Kees de Jong, Utrecht
'Dijsselbloem levert zakelijk rapport, helaas maakt de politiek er bijltjesdag van' - Volkskrant
Read More
Tidak ada komentar:
Posting Komentar