Verkopers van kleding, dekbedovertrekken en hoeslakens, tafelkleden en handdoeken moeten vanaf 1 juli zelf textiel gaan inzamelen, sorteren en recyclen. Tot nu toe lag deze verantwoordelijkheid bij gemeenten, die dat voornamelijk doen door middel van textielcontainers op straat.
De afgelopen dertig jaar wisten steeds meer mensen de textielcontainer te vinden. In 1993 werd nog 24 kiloton textiel in de bakken gedeponeerd, sinds 2017 is dat 80 kiloton of meer, blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek (CBS). Maar ieder jaar belandt er meer kleding bij het restafval.
Het kabinet heeft als doel gesteld dat over twee jaar minstens de helft van de in de handel gebrachte textielproducten wordt gerecycled of wordt voorbereid voor hergebruik als tweedehands kleding. In 2030 moet dat 75 procent zijn. Het kabinet hoopt met de nieuwe regel textielproducenten te stimuleren om producten te maken voor langdurig gebruik. Nu gaan truien, shirts en broeken gemiddeld 3 jaar mee.
De kledingbedrijven zijn niet alleen verantwoordelijk voor de inzameling en recycling, ze moeten ook de kosten hiervoor zelf betalen. Net als producenten van elektrische apparaten, autobanden en blikjes. Brancheverenigingen hebben de Stichting UPV Textiel opgericht om dit collectief te regelen.
De hoeveelheid textiel in Nederland neemt nog altijd toe, volgens de meest recente cijfers van het CBS. Tussen 2015 en 2019 steeg het totale gewicht van het huishoudelijk textiel in omloop met 10 procent. Gemiddeld bezit iedere inwoner 105 stukken kleding, waaronder jassen, truien en broeken, maar ook ondergoed en sokken. Over jurken, rokken en panty’s vermelden de cijfers niets.
Hoeveelheid textiel neemt toe, kledingverkopers straks zelf verantwoordelijk voor recyclen - de Volkskrant
Read More
Tidak ada komentar:
Posting Komentar