Gisteren sprak ik de Echte Amsterdammer, vlak naast het beeld van Manke Nelis. Nou ja, spreken. Ik luisterde.
“(…) Ja, kan je raar gaan staan kijken en met je ogen rollen, maar ik ben trots. Op ons. Niet op jou. Nee, op ons land. Dat we het kunnen. Dat wij een Songfestival kunnen organiseren. Want ga er maar aan staan, dat je in ieder liedje het vuurwerk precies op tijd moet laten ontploffen. Dat blijken wij gewoon te kunnen. Dus er staat een vrouw met alleen twee zilveren zuignappen op haar tepels en dan cirkelen er zes dansers om haar heen met vleugels op hun rug en dan komt er uit het podium een zingende dwerg die in een rups verandert. Daarna zingen ze dat we allemaal van elkaar moeten houden of dat vrouwen in Rusland ook gewoon vrouwen zijn met gevoelens en zo en dan moet je dus als Hoofd Ontploffingen steeds precies op het goede moment op een knop drukken. Dat blijken wij dus te kunnen. Mag ik daar trots op zijn? Nou dan? (…)”
“(…) Ik ben trots op Jan Smit. Hij komt uit Volendam, maar dat kan je die jongen niet aanrekenen. Iedereen zei vooraf: die kan dat niet, twee zinnen achter elkaar zeggen, maar hallo, mag ik u even spreken! En in het Engels hè! Van een kaartje. Doe het maar eens. Dus dat ze een grappige tekst voor je hebben geschreven, dat
je die opdreunt, dat je geen idee hebt wat je zegt en dat het klinkt alsof Margaret Thatcher met zes liter whisky in haar mik de oorlog verklaart aan het verkeerde land en dat je dan gewoon blijft kijken alsof je net heel mooi een liedje voor je oma hebt gezongen. Dat kunnen wij dus gewoon als land. Die mensen hebben wij gewoon in huis. Chantal, die ze een oude jurk aandoen van koningin Wilhelmina en dat nog steeds iedereen met haar wil trouwen. Dat is zo razend knap. (…)”
“(…) Vecht jij wel eens tegen het water? Ik nooit. Ik draai de kraan open en hopla, water. Wanneer vechten wij dan tegen het water? Je hebt toch nooit, als je wakker wordt, dat je in een drijfnat bed ligt en dat je denkt: krijg het lazarus, moet ik weer de hele dag tegen het water vechten. Maar als je dat dus kunt, als Nederland, dat die mensen in het buitenland denken: die staan nog iedere dag met lieslaarzen onder hun oksels samen tegen het water te knokken, dan doe je het pr-technisch gewoon goed. Ben ik trots op. (…)”
Nico Dijkshoorn schrijft twee keer per week een column voor Het Parool, en spreekt zijn bijdragen ook in.
Reageren? n.dijkshoorn@parool.nl.
'Hij komt uit Volendam, maar dat kan je die jongen niet aanrekenen' - Parool.nl
Read More
Tidak ada komentar:
Posting Komentar